Ιούλιος 2010

ψευδές

Είχα προσωπική σχέση με το Σωκράτη χρόνια, ήταν από τις πλέον ικανές περιπτώσεις ανθρώπων που γνώρισα. Πίσω από τις εμμονές του (χριστιανισμός, πατρίδα, Έλληνες κλπ – ποιος δεν έχει τα δικά του φαντάσματα όμως;) ήταν ένα λαμπρό παιδί.

Παιδί.

Παιδί που έφευγε με το αυτοκίνητο για Σπάρτη και με έπαιρνε τηλέφωνο από Λαμία να με ρωτήσει μέσα στη ντροπή αν πήγαινε σωστά. Παιδί που φανατιζόταν και γινόταν φαρμακερός, χτύπαγε το πόδι κάτω με πείσμα και όρμαγε. Τίμιο παιδί.

ψευδές

Έκλεισε το Τρωκτικό!!!

Σοκ!…

Σιωπή

Εκκωφαντική σιωπή…

Σαστιμάρα…

Το μυαλό σταματά, η καρδιά μου δεν ακούγεται…

Σκέψη δεν βγαίνει.

Παγωνιά, και το θερμόμετρο δείχνει 34 βαθμούς στις 3 τα ξημερώματα…

Ανοίγω το ψυγείο κι αρπάζω το μπουκάλι, ένα τσίπουρο να ζεσταθώ.

Τα μάτια βουρκώνουν, κρέμεται η αλμύρα, δεν πέφτει ακόμη.

Θεέ μου, βόηθα με να γράψω.

Θεέ μου, βόηθα την πατρίδα μου.

Ο χρόνος σταματά.